กองอนุศาสนาจารย์ กรมยุทธศึกษาทหารเรือ
ได้จัดทำบทความทางศีลธรรมและวัฒนธรรมให้ทุกคนรีบเร่งทำความดีเสียแต่วันนี้
เพราะเราไม่สามารถรู้ได้ว่าจะมีชีวิตถึงวันพรุ่งนี้หรือไม่
ดังเรื่องราวของหญิงตาบอดทั้งสองข้างที่เกิดจากอุบัติเหตุ
เธอทุกข์ทรมานเป็นอย่างมากกับการสูญเสียการมองเห็น แต่สามีเธอก็พยายามปลอบใจ และให้กำลังใจเธอตลอดมา พยายามสอนให้เธอใช้ประสาทสัมผัสให้มากขึ้น ที่ทำงานของเธอกับสามีอยู่คนละทาง แต่สามีก็ขับรถไปส่งและไปรับเธออยู่เสมอ จนวันหนึ่ง เขาจึงพูดกับเธอว่า ให้เธอลองพยายามขึ้นรถเมล์ไปทำงานเอง โดยที่เขาไม่ต้องไปรับ - ส่งเหมือนเคย นาทีนั้น เธอรู้สึกเหมือนโดดเดี่ยวและน้อยใจสามีเป็นอย่างมาก แต่เธอก็พยายามทำตามที่สามีขอ พยายามขึ้นรถเมล์เอง พยายามไปทำงานด้วยตนเอง จนในที่สุดเธอก็สามารถทำได้
วันหนึ่งก่อนที่เธอจะลงจากรถไปทำงานตามปกติ คนขับรถเมล์ก็เข้ามาทักทายและพูดกับเธอว่า ผมช่างอิจฉาคุณจริง ๆ ครับ เธอถามว่า อิจฉาฉันเรื่องอะไร คนขับรถเมล์ก็เลยบอกว่า ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ทุก ๆ เช้าผมจะเห็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง เขาจะขึ้นรถเมล์มานั่งตรงเบาะหลังคุณ เฝ้ามองคุณด้วยความห่วงใยและตามคุณลงรถไป ตลอดจนเฝ้าดูคุณเดินเข้าไปที่ทำงานด้วยความห่วงใย และตอนเย็นทุก ๆ เย็น เช่นกัน เขาก็จะมาเฝ้ารอดูคุณขึ้นรถ และรอคอยดูคุณจนคุณลงจากรถอย่างปลอดภัย
พอเธอได้ยินดังนั้น เธอก็น้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน และรู้สึกสำนึกผิดเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยทอดทิ้งเธอไปไหน ยังอยู่ดูแลเธออย่างใกล้ชิด เขาเหนื่อยยิ่งกว่าตอนที่ต้องคอยขับรถมารับส่งเธอเสียอีก เธอหวนนึกถึงคำพูดเขาที่บ่นลอย ๆ ออกมาบ่อย ๆ ว่า ชีวิตคนเราไม่แน่นอน อาจตายได้ วันนี้ พรุ่งนี้ ดูอย่างคุณเอง เมื่อวานยังมองเห็น วันนี้คุณมองไม่เห็นแล้ว เธอคิดน้อยใจเขามาตลอด ๓ เดือน ที่คิดว่าเขาเบื่อรำคาญการเป็นคนตาบอดของเธอ ณ วันนี้ เธอรู้แล้วว่า เขากลัวว่าวันพรุ่งนี้ ถ้าเขาตายไป แล้วเธอจะอยู่อย่างไร อาจไม่สามารถไปไหนมาไหนหรือมีชีวิตอยู่ได้ถ้าขาดเขา
จากบทความข้างต้น ทำให้นึกถึงคำสอนในทางศาสนาที่ว่า "ไม่ควรคำนึงถึงเรื่องในอดีต และไม่ควรกังวลกับอนาคต แต่ควรรีบเร่งทำความดีเสียแต่วันนี้ เพราะไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร" ดังนั้น เราท่านทั้งหลายจึงควรรีบเร่งทำความดีเสียแต่วันนี้ เพราะเราไม่สามารถรู้ได้ว่า "พรุ่งนี้กับชาติหน้าอย่างไหนจะมาถึงก่อนกัน" (ที่มา : ยศ.ทร.)
เธอทุกข์ทรมานเป็นอย่างมากกับการสูญเสียการมองเห็น แต่สามีเธอก็พยายามปลอบใจ และให้กำลังใจเธอตลอดมา พยายามสอนให้เธอใช้ประสาทสัมผัสให้มากขึ้น ที่ทำงานของเธอกับสามีอยู่คนละทาง แต่สามีก็ขับรถไปส่งและไปรับเธออยู่เสมอ จนวันหนึ่ง เขาจึงพูดกับเธอว่า ให้เธอลองพยายามขึ้นรถเมล์ไปทำงานเอง โดยที่เขาไม่ต้องไปรับ - ส่งเหมือนเคย นาทีนั้น เธอรู้สึกเหมือนโดดเดี่ยวและน้อยใจสามีเป็นอย่างมาก แต่เธอก็พยายามทำตามที่สามีขอ พยายามขึ้นรถเมล์เอง พยายามไปทำงานด้วยตนเอง จนในที่สุดเธอก็สามารถทำได้
วันหนึ่งก่อนที่เธอจะลงจากรถไปทำงานตามปกติ คนขับรถเมล์ก็เข้ามาทักทายและพูดกับเธอว่า ผมช่างอิจฉาคุณจริง ๆ ครับ เธอถามว่า อิจฉาฉันเรื่องอะไร คนขับรถเมล์ก็เลยบอกว่า ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ทุก ๆ เช้าผมจะเห็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง เขาจะขึ้นรถเมล์มานั่งตรงเบาะหลังคุณ เฝ้ามองคุณด้วยความห่วงใยและตามคุณลงรถไป ตลอดจนเฝ้าดูคุณเดินเข้าไปที่ทำงานด้วยความห่วงใย และตอนเย็นทุก ๆ เย็น เช่นกัน เขาก็จะมาเฝ้ารอดูคุณขึ้นรถ และรอคอยดูคุณจนคุณลงจากรถอย่างปลอดภัย
พอเธอได้ยินดังนั้น เธอก็น้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน และรู้สึกสำนึกผิดเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยทอดทิ้งเธอไปไหน ยังอยู่ดูแลเธออย่างใกล้ชิด เขาเหนื่อยยิ่งกว่าตอนที่ต้องคอยขับรถมารับส่งเธอเสียอีก เธอหวนนึกถึงคำพูดเขาที่บ่นลอย ๆ ออกมาบ่อย ๆ ว่า ชีวิตคนเราไม่แน่นอน อาจตายได้ วันนี้ พรุ่งนี้ ดูอย่างคุณเอง เมื่อวานยังมองเห็น วันนี้คุณมองไม่เห็นแล้ว เธอคิดน้อยใจเขามาตลอด ๓ เดือน ที่คิดว่าเขาเบื่อรำคาญการเป็นคนตาบอดของเธอ ณ วันนี้ เธอรู้แล้วว่า เขากลัวว่าวันพรุ่งนี้ ถ้าเขาตายไป แล้วเธอจะอยู่อย่างไร อาจไม่สามารถไปไหนมาไหนหรือมีชีวิตอยู่ได้ถ้าขาดเขา
จากบทความข้างต้น ทำให้นึกถึงคำสอนในทางศาสนาที่ว่า "ไม่ควรคำนึงถึงเรื่องในอดีต และไม่ควรกังวลกับอนาคต แต่ควรรีบเร่งทำความดีเสียแต่วันนี้ เพราะไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร" ดังนั้น เราท่านทั้งหลายจึงควรรีบเร่งทำความดีเสียแต่วันนี้ เพราะเราไม่สามารถรู้ได้ว่า "พรุ่งนี้กับชาติหน้าอย่างไหนจะมาถึงก่อนกัน" (ที่มา : ยศ.ทร.)
